gel hayatımızı zehir edelim

ışıklı biricik şekerim

                               göz boyayalım

düşük numaralı gözlüklerle

varlığımızı kanıtlayalım

birbirimize olan öfkemizle

açınca nasıl bir çiğ yeşildir

akıntısı televizyondan

                       etin sesinin

modası boşaldı

ışıklar kısaldı:

             rüküşlüğün tekli

             çiftli ve gözsüz

             bol gözsüz bol bol

                                   gecesi

kapatınca sessizce

kendi gecemden

            senin gecene

yüzümü uzattım

koynuna büyük ışıksızlığın

ve aramızdaki gölgeler boyunca

diğerine iliklendi masanın bir köşesi

sırtının altındaki minder

                             şu senben desenli

üzerindeki yokluğumla

                                   burda değilim

geceye yüzümü bıraktım

uzaklaşarak büyüdü kalbimiz

tülleri aştı rüzgâr

“Sade” şarabının kokusu dağılıyor

tüm suçlar suç oluyor

bir sineğin yolunu şaşırması

ve adalete baş vurması

iki kişi kalınca yalnızlıkta,

seni sevmek cennetin gece vaktidir

burası her şeyin bitişiğinde

veya bir şiirin bitmeyişindedir.

Zafer Yalçınpınar

5 Eylül 2012