Hafızanın ve ruhun değişkenliğine karşı “yazmak” eyleminin kalıcılığını kullanabiliriz. İnsanlık, tarih serüvenine “yazarak” başlamıştır. Gerçeklikleri, görüngüleri törpülemek, olayları, karakterleri yeniden kurgulamak, değerlendirmek ya da gerçekliklere kendi estetik beğenilerimizi katmak “yazarak” mümkündür. Dili kurcalamak, düşünceleri derleyip toplamak, dizgenin ve nedenselliğin sınırlarını ölçmek, zorlamak, öfkeyi, duygudurum değişikliklerini ve içimizdeki her türlü duygusal zehri dışarı atmak amacıyla da “yazmak” eylemini kullanabiliriz. Kendimizin, insanlığın ve tarihin gizlerini yazarak neşterleyebilir, neyi kesip atacaksak, neye odaklanacaksak, neyi ispat edeceksek, hangi nedenle kimin suratını tokatlayacaksak bu işi bir kalem ve bir kâğıtla yapabiliriz.

Fakat, “yazmak” denen şey böylesine kullanışlı ve işe yarar bir eylem ise bu şehirde tekel bayiinden daha çok kırtasiye dükkânı olması gerekmez miydi? Kim ne derse desin, ilgimizi asıl çeken şey şu beyaz kâğıdın boşluğudur, ürkütücülüğüdür. Boş bir kâğıdı doldurmak, anlam ve hafıza oyunlarıyla onu karalamak hırsımız...  Asıl bağımlılık budur.

Zafer Yalçınpınar