Bendeki kitap ve kitap okumak saplantısı yaşamanın ötesine geçti. Yaşamak ile okumayı birbirine karıştırdığım, gerçekleri ve eğretilemeleri (ya da kurguyu) iç içe geçirdiğim oluyor. Bununla birlikte, yöntem ya da kuram parçalarıyla dolu eski kitaplarda (örneğin 1940 baskısı bir zanaat kitabında) yer alan bilgilerin artık işlevsiz, geçersiz olduğunu bile bile o kitapları okumaktan kendimi alamıyorum. Bazen bu işlevsiz kitaplardan öğrendiklerimi bugünkü gerçeklikler, durumlar üzerinde uygulamaya çalıştığım da oluyor.

Bazı kitapları yanımda taşımak istiyorum; nedense, bunu bir zorunluluk olarak görüyorum. Bu “korkuya dönüşmüş bir bağımlılık”tır. O kitapları yanımda taşımazsam ölecek miyim? Hayır. Ya da örneğin, işyerindeki masamda bazı kitapların mutlaka olması gerekiyor. Bu kitaplar yaptığım işle ters ve zehirleyici olsalar bile onların varlığının beni tamamladığını hissediyorum. Neden bir kitabın 1973’ten 1990’a kadar yayımlanmış tüm 12 baskısını okumak veya onlara sahip olmak zorundayım? Bu durum “saplantıya dönüşmüş bir bağımlılık” değilse nedir ki? İzbe mahallelerdeki hurdacılarda, eski çamaşır makinelerinin ya da buzdolaplarının kapağını açıp, içinde kitap var mıdır, yok mudur diye kontrol etmek hayati midir?

Sanıyorum, kitapların bana sağladığı (işlevli ya da işlevsiz) bilgi, olay, kurgu ya da eğretileme panayırını, karmaşasını seviyorum. Bu panayırdaki devinimi, dizgeyi, son derece yaşamsal ve sosyal buluyorum. Panayırın içinden çıktığımda ise bir “bulantı”, bir “yokluk” her tarafımı sarıyor. Sonuç olarak, ölene kadar kitapların içinde olmalıyım; o panayırda...  Zorunluluk bu…

Zafer Yalçınpınar