Merdiven, Ağaç ve Meydansız

1.

(ışıyor)

gökyüzü lambası elimde irikıyım bir güneş gibi

geliyor şu körkütük meydandaki pazaryerine

sürü-sürü-sürü-sürü-sürü-sürü-sürüsüyle insan

yüz yüze iki uçurum arasındaki boşluğa

    yuvayuvayuvalanan

bu ters akıma karşı

yamuk bıyıklı kısa pantollu ve sıkı

bir topal ki doğuştan düzgün

ve öylesine hesapsız:

“Ey meydansız!”

ses yok -sustuk- çıkmadı

“çıt!”

ve pek tabiidir alaşağı…

2.

(sönüyor)

ki o yüzsüzlük akşamdan kalma göz karartması…

meydanlara odalara baştan aşağı bir tünel gerek

birbirine doğru inen

aşağılık bir merdiven

uzun uzun uzandı

ve şu diğer köşede

bir Türk ağacı kızgın olmalı

                                              merdivene:

“iniş çıkış yok ya da olmaz beleşe!”

3.

(yeniden ışıyor)

insanmış bakışlı topal hep bu ters akıma karşı

yamuk bıyıklı kısa pantollu ve sıkı:

“Ulan, şu meydansız haklı!”

ses yok–iki ölçü sustuk-

çıkmadı

“çıt!”

ve gene alaşağı…

4.

(çıkış)

kısa kısa düşünüyoruz                               

bir “çıt!” kadar basitçe;

“merdivenler suskundur”

Zafer Yalçınpınar – 7 Mayıs 2006