İÇİNDEKİ HİÇ

nerden başlıyor

içindeki hiç

ordan yürüyorum seni

kimsesiz

tüm boşluklar el çırpıyor sevinçten

kendilerini unutuyor sayılar

gökyüzü aksıyor hayatında

ilk kez

nerden başlıyorsa

iç

indeki

hiç

ordan çivileniyor plastik çiçekler

duvarlara örülüyor bir sarmaşık gibi

yalanlardan pencereler

açılıyor

kırmızı ve siyah halılar ve plakalar

daha derin düşüncelere dalarak

zorlanıyor yapraklar ve ağaçlar

nerde bitmiyor

içindeki hiç

korkma

orda duruyorum dimdik

tüm boşluklar teslim oluyor

dağılıyor evler para balyaları gibi dizilen

yüzsüzler sırtlarını yüklenip gidiyor

mesaicilerin cepleri ve elleri

ve kafaları ve kalemleri duruyor

gökyüzü yoluna devam ediyor

topraklar birleşiyor

ki zaten bir deniz

kendini yineliyor

orda duruyorum

dimdik

bitiyor

iç

indeki

hiç

ölümden dönüyorsun

17 Ekim 2009

Zafer Yalçınpınar