simsiyah bir pamuk tarlası gibi

bu sabah kentin sisi

açılmayan kilitler kepenkler akmayan köprüler geçitler

sayılmayan paralar giyilmeyen gömlekler

geminin çapası havadaki demir kokusu

sahildeki çakıl asfalttaki mıcır

her şey donuk ve siyah

bu sabah

göremesem de

sesi geliyordu güneşin

hemen gökyüzünü de buldum

herkessiz ve biricik gökyüzünü

sonra “gece oldu” dediler

ellerimde titremeler

bulanık bir çift göz

ayaklarımın altında garip bir yerler

kafamda hantallaşan aynı sorun:

“her şeyi anladım ama

körlüğün ne olduğunu anlayamadım

                                bütün hayatım boyunca.”

Ey ay!

seni de buldum

sesin geliyordu

sen bir kadın sesi gibiydin

eskiden beni sakinleştirirdin

birden:

“hayır, bitmeyecek!

göremesem de

bir lav gibi aklımda dönüyor

bu gökyüzü gözlerimden

dışarı çıkacak neredeyse!”

-büyük susku-

-uzun zaman-

“çıkarsa çıksın!”

Zafer Yalçınpınar

3 Ocak 2011