HİLEDARIN SONU

sandalyelerinin hepsi gıcırdıyor

                                  yalanlarının ağırlığından

masan tüm köşelerini reddetti

                                  sözlerinin dolambacından

saçların seni terk ediyor

                                  fikrinin arsızlığından

el sıkışmayı reddediyor ellerin

yüzün bir suratsızlığa dönüşmüş

ifadesizlikte donuklaştı gözlerin

kulak kepçelerin içeri kaçtı

tırnaklarının arası betonlaştı

artık kimse yemez bu ezilmiş numaralarını

yan ceplerin iç ceplerin don ceplerin

herkes ve her şey dikişlerinden çözüldü

çürüdün işte

senin sonun “ölüm” değildir

buna “gebermek” denir

9 Nisan 2011

Zafer Yalçınpınar